Of ik als wandelaar iets wilde schrijven over het Boeremapark? Dat was de vraag die ik aan het eind van deze zomer kreeg. Tja … Als wandelaar? Het idee was natuurlijk niet zo vreemd want een park is om in te wandelen. Maar bij wandelen denk ik aan langeafstandspaden in Duitsland (Rennsteig, Rothaarsteig, Eiffelsteig …). Ik zie Oostenrijkse Alpenweiden en bergtoppen voor mij en zie mij daar met een rugzak om tegenop klauteren. Ik denk aan ruige bergpaadjes op Kos in de hete Griekse zon. In vijf minuten het Boeremapark doorkruisen is toch wel heel iets anders.

Maar toen kregen tegen het eind van diezelfde zomer de begrippen wandelaar en Duitsland, Oostenrijk en Griekenland opeens een nieuwe lading. Televisiebeelden van vluchtelingen die met een paar bezittingen aan land kwamen en door het ruige Griekse terrein liepen, die op modderige landjes kampeerden en op weg gingen langs de treinrails in de hoop te voet het paradijs van Oostenrijk, Duitsland en Nederland te bereiken. De gebieden waar ik in vakanties als wandelaar blij doorheen struinde werden opeens het toneel van dramatische gebeurtenissen. Mensen uit verwoeste steden liepen daar niet voor hun plezier, maar uit bittere noodzaak.

Een paar dagen en vele televisiebeelden later. Ik loop opnieuw door het Boeremapark om inspiratie op te doen voor dit stukje en opnieuw treft mij het verschil met mijn wandellanden. Maar nu is het anders. Het gaat niet meer om het verschil tussen een kalm Nederlands park en spannende bergtoppen. Ik kijk niet langer als een wandelaar die meer en hoger en verder wil. Het is een mooie zonnige herfstdag, het park ligt er vreedzaam bij in het zachte licht. De ganzen scharrelen rond en een opa en zijn kleinkind strooien stukjes brood. Een groepje jongeren staat aan de andere kant van het water te praten, hangend over hun fietsen. Een mevrouw laat een hond uit, die op zijn gemak rondsnuffelt en een plas doet tegen een boom. De herten in de hertenkamp grazen wat of liggen in het gras. Tegen de achtergrond van alle recente beelden lijkt het Boeremapark nu een vredige oase in een wereld waar vrede en rust op veel plaatsen ver te zoeken zijn. Het weerspiegelt de rust en rijkdom van ons dorp en iets wat belangrijker is dan verre avontuurlijke reizen: een veilig en niet bedreigd thuis.

Ik gun de vluchtelingen na hun lange tocht hun eigen “Boeremapark”, hun eigen oase om op verhaal te komen en het ontspannen wandelen opnieuw te ontdekken.

Annette Harder